BDSM RTV NIEUWS!!!!

26 juli 2008

Na De Dood Van Een Politieagente

Bron: www.hetvrijevolk.com

Worden allochtone criminelen in Nederland werkelijk nog steeds uit de wind gehouden?

Kort na de dood van agente Gabriëlle Cevat was op de Nederlandse televisie de documentaire “Dixième Chambre” te zien. Mark d’Aviano schreef dat hij hierin het antwoord vindt op de vraag waarom Gabriëlle vermoord werd. Zijn conclusie is: criminelen worden nauwelijks gestraft door rechters (en aanklagers) die geen kritiek dulden.

De opnamen voor deze Franse film zijn vijf jaar geleden, in 2003, gemaakt. Juist in die afgelopen vijf jaar onderging in Nederland de strafrechterlijke aanpak van allochtone criminelen, beruchte uitzonderingen als ‘Marokkaanse vlinderreizen’ daargelaten, een niet te miskennen verandering.

De rechterlijke macht bestaat hier te lande sinds enige tijd in meerderheid uit vrouwen, niet zelden in een part-time dienstverband. Het is des te verrassender dat, anders dan de bijna alles begrijpende en vergevende Franse filmrechter mevrouw Michèle Bernard, onze aanpak veel strenger is geworden van de ‘stoere’ en ‘trotse’ Noord-Afrikaantjes die er blijk van geven schijt aan onze samenleving te hebben en met de Nederlandse (rechts)regels hun kont af te vegen.

Dat Nederlandse straffen op deze allochtonen niet de minste indruk maken - hun reacties in bijvoorbeeld afgeluisterde telefoongesprekken tonen dat overtuigend aan - en zij hun afkeer en minachting voor de inwoners van het gastland niet onder banken of stoelen wensen te steken, is ook tot deze gelederen doorgedrongen. Tegenwoordig komt een Marokkaanse inbreker of tasjesrover er bij de straftoemeting vaak opvallend slechter af dan zijn autochtone collega.

Nee, het gedrag van deze ‘madame le juge’ is gelukkig geen graadmeter voor de huidige situatie in de Nederlandse rechtzalen. Haar reactie op niet-bekennende verdachten is ronduit abnormaal en de bestraffing van de blanke socioloog die een mesje bij zich had, buitenproportioneel. Zoiets is ondenkbaar in Nederland.

De wijze waarop zij van haar macht geniet en haar zwelgen in de (valse) onderdanigheid van de Noord-Afrikaanse verdachten, dat kan zonder overdrijving “puur katholiek” worden genoemd. In deze typisch vrouwelijke ‘strenge almachtige meesteres’ zien we Frankrijk op zijn traditioneelst. Het is het met verve geregisseerde spel van biecht, vergeving en verlossing, alles in de beste paapse tradities.

Ook ík geloof dat laffe politici en dito politieleiding, aanklagers, rechters en PieterBaan-ologen de oorzaak zijn van onnoemelijk veel ellende en indirect wellicht ook van de dood van Gabriëlle. Deze schietende Arubaan had uiteraard allang achter de tralies moeten zitten. Over de verwoestende uitwerking van taakstraffen op de geloofwaardigheid van het rechtssysteem heb ik het dan nog niet eens gehad.

Toch lijkt het erop dat hier ten aanzien van Noord-Afrikaanse delinquenten de wal het schip aan het keren is. Deze zotte Franse film hoeft in Nederland niet meer serieus genomen te worden. En in Frankrijk sinds Sarkozy ook steeds minder.