BDSM RTV NIEUWS!!!!

13 augustus 2008

Grace Jones op Lokerse Feesten:
De comeback van de vloekende überdiva

Bron: demorgen.be

De laatste jaren vernamen we weinig van Grace Jones, behalve dat ze meer coke snoof dan de bekende frisdrankfabrikant per dag op fles kon trekken. Niettemin verschijnt er in oktober een nieuwe cd, en maakte ze het voorbije weekend een spectaculaire comeback op de Lokerse Feesten (****).

De laatste tijd schnabbelde Grace Jones af en toe door acte de présence te geven in het discotheekcircuit, of was ze te gast op een celebrity-feestje. Maar in de jaren zeventig en tachtig was ze niet uit de media weg te branden.
Het voormalige model haakte de hits aan elkaar alsof ze samen een breiwerkje vormden, stond bekend als een van de spraakmakende namen in het decadente Studio 54-milieu, en vormde met haar opvallende verschijning - meterslange benen, killersblik in de ogen én hoekig geschoren kroezelkapsel - zowat de natte droom voor elke fotograaf. Haar reputatie als de überdiva maakt ze vandaag nog steeds waar. De zeventig meter tussen kleedkamer en podium moesten in een limo worden overbrugd, en de champagne die Jones vroeg was met voorsprong de duurste op de markt.

Niettemin was haar optreden vrijdagavond in Lokeren er een om niet licht te vergeten. Omdat - tromgeroffel - Miss! Grace! Jones! zich na elk nummer in wéér een andere fraaie outfit wurmde. En omdat ze er op haar zestigste ronduit verbluffend uitzag. Maar meer nog omdat achter het tot de verbeelding sprekende dominatrix-imago ook een uitstekende zangeres bleek schuil te gaan die - terwijl ze als een krolse poema over de rand van het podium hing - nauwelijks een noot miste. Op de koop toe had ze - voor het eerst in haar carrière, eigenlijk - een goeie groep met zich mee die hits als 'La Vie en Rose' (mét stemmige accordeon) en de donkere reggae van 'Nightclubbing' speelde alsof ze hen op het lijf waren getatoeëerd.

Jones - met de poep bloot, en in een string die meer informatie prijsgaf dan je verlangde - jende het publiek, vloekte zich een ongeluk, en dook zelf het publiek in toen de fans die ze op het podium uitnodigde niet snel genoeg naar boven klauterden.
Het handjevol nieuwe nummers maakte indruk, en vooral 'Corporate Cannibal' klonk - door de donkere, dreigende bas, die hypnotiserende gitaar en het ritme dat langzaam naar een climax groeide - als iets dat zo op Mezannine van Massive Attack had kunnen staan.

Maar uiteraard waren 'Pull up to the Bumper' - met Jones die ostentatief illustreerde dat die bumper in kwestie haar derrière betrof - en het onverwoestbare 'Slave to the Rhythm' de onbetwiste hoogtepunten. Jazz, tango, rock, disco, funk en triphop: ze beheerste het allemaal, en bovendien deden al die hits na al die jaren nog steeds ontzettend eigentijds aan. Dat ze tussendoor Frans sprak "omdat ze zin had haar French te oefenen, goddammit" en halverwege zei dat ze "blij was ons op de zenuwen te kunnen werken", dreef de evenementwaarde van het optreden alleen nog op.

De passage van Grace Jones in Lokeren was - dat overbodige bisnummer daargelaten - nagenoeg perfect. Veel hits, goeie nieuwe songs, boordevol attitude en zinnenprikkelender dan een bezoek aan het Antwerpse Schipperskwartier. Kortom: een comeback om 'u' tegen te zeggen. Of 'Vous'. Want als Grace Jones Frans wil praten, kan je haar best niet tegenspreken. (Bart Steenhaut)