BDSM RTV NIEUWS!!!!

18 september 2008

SM EN BONDAGE IN HET ARENTSHOF

Bron: www.moonartgallery.be

Günter Brus, tot 7 december in het Arentshof


Veertig jaar geleden heb ik weleens in een biechtstoel geplast, maar de Oostenrijkse kunstenaar Günter Brus ging nog een stapje verder : hij deed een kakske op een preekstoel. Van mij was het een kwajongensstreek, van Brus was het kunst. Ik deed het als wraak tegen een pastoor die zijn biechtgeheim te buiten was gegaan, van Brus was het een onderdeel van zijn actieschilderij Kunst und Revolution.

Waarschijnlijk heeft die pastoor nooit beseft dat zijn preekstoel volgeplast was, want maanden erna stonk het er nog. Brus kreeg zes maanden cel en werd door het gerecht gedwongen om het land te verlaten. Dertig jaar later kreeg Brus de Oostenrijkse Staatsprijs, zelf was ik in de loop der jaren alleen zindelijk geworden. Brus stelt nu tentoon in het Arentshuis. En ik ging kijken.

Het is volgens de Brugse Musea de eerste overzichtstentoonstelling van zijn werk in België, maar eigenlijk is het niet echt een overzichtstentoonstelling. Want het leeuwendeel van de expo heeft betrekking op zijn werk uit de jaren zestig en zeventig, toen hij het kunstenwereldje schokte met zijn 'lichaamskunst'. De musea laten niet na het publiek te waarschuwen : 'Gelieve er rekening mee te houden dat bepaalde werken van Günter Brus - zeker ook voor kinderen - als confronterend ervaren kunnen worden.'

Wat daarmee bedoeld wordt? Wel, er zijn filmpjes te zien met Brus die aan zelfverminking doet, foto's van naakte vrouwen die in een hoek gedreven en beklad worden of waarvan hun schaamstreek versierd wordt met nagels en wasknijpers. Ja, hij was me er eentje, die Günter Brus, en als je zijn werk in de Tate al hebt gezien, weet je dat hij zijn streken nog niet helemaal is afgeleerd.

Günter Brus (°1938) wordt beschouwd als één van de belangrijkste taboedoorbrekende kunstenaars van na de Tweede Wereldoorlog. In de jaren zestig liet hij zich opmerken als medestichter van het Weense Aktionisme. In die woelige periode maakte hij het in Wenen behoorlijk bont met zijn provocerende, anarchistische performances. In één van de filmpjes (uit 1965) zien we hoe hij door de politie opgepakt wordt wanneer hij bebloed van kop tot teen door de stad slentert.

Centraal in de tentoonstelling staat zijn vrouw Ana, die ook deelnam aan zijn installaties en zich de machistische kronkels van haar man liet welgevallen. Ze wordt vernederd, beschilderd, beklad en gepijnigd. De meeste foto's doen denken aan bondage, SM en andere seksspelletjes die ik vooral in kringen van rechters en politici situeer, hopelijk omdat ik te veel misdaadromans lees.

De tentoonstelling toont vooral een mooi beeld van de woelige jaren zestig en zeventig. Bij ons had je Hugo Claus die in Knokke de Heilige Drievuldigheid voorstelde als drie naakte mannen en daarvoor in de bak vloog. Ik was nog te jong om de provocerende kunstuitingen uit die tijd te hebben meegemaakt, maar weet dat Brugge van dit soort esbattementen niet gespaard bleef, zij het ondergronds, in de vele middeleeuwse kelders die de stad rijk is. Eén iets is zeker : deze tentoonstelling had in die tijd, onder Pierre Vandamme en Michel Vanmaele, niet gekund. De uitnodiging voor de opening van de tentoonstelling vorige vrijdag kregen we van burgemeester Patrick Moenaert, van dezelfde partij. Zo zie je maar dat de CVP/CD&V haar dwaasheden steeds veel te laat inziet.