BDSM RTV MEDIA NIEUWS!!!!


14 okt 2009


Almodóvar, Pedro (1949)(film)


Bron: www.gayworld.be Gayworld.be - Brugge,West-Vlaanderen,Belgium


Pedro Almodóvar is de meest succesvolle regisseur van het Spanje na Franco. In zijn films toont hij absurde situaties die te maken hebben met het alledaagse leven.


Een non die methodisch “verloren vrouwen” verleidt (Entre Tinieblas, 1983), een huisvrouw die over haar sado-masochistische verlangens praat tijdens de naailes (Pepi, Luci, Bom y otras chicas del montónà, 1980) en een priester die maar wat schrikt als hij zijn voormalige misdienaar ziet die nu weelderige transseksueel is geworden (La Ley del deseo, 1987).

Het briljante aan de filmstijl van de regisseur is niet enkel zijn amusant gebruik van deze situaties maar ook de manier waarop hij holebiseksualiteit in een alledaagse context zet. Het succes van Pedro Almodóvar ligt in zijn bekwaamheid om de diversiteit van holebiseksualiteit te vergroten zonder de geloofwaardigheid af te breken.
Het succes van Pedro Almodóvar heeft ook veel te maken met de marketing van zijn imago. Daardoor is de grens tussen waarheid en fictie in zijn autobiografische weerspiegelingen vaak vaag.

Pedro Almodóvar werd geboren in Calzade de Calatrava, een klein dorpje in Castilla La Mancha, waar zijn vader werkte als ezelsrijder. Pedro beweert dat de armoede hem ertoe dwong om te ontsnappen in lectuur en films; toch ging hij naar prestigieuze Salesian-seminarie in de stad Cáceres. Nadat hij afstudeerde in 1967 verhuisde hij naar Madrid. Hij werkte er overdag in een telefoonbedrijf en ’s avonds in een rockgroep.

Rond deze tijd begon hij toneelstukken en verhalen te schrijven, die allemaal de punkstijl van zijn muziek bevatten. Met de dood van de Spaanse repressieve dictator Francisco Franco in 1975 kreeg om de eerste van zijn bioscoopfilms op te nemen: “Pepi, Luci, Bom y otras chicas del montónà”. Hoewel deze film een groot punkgehalte bevat, gaat het verhaal over de plaatsen waar deze subcultuur en de algemene cultuur elkaar ontmoeten.

De fusie van de punkcultuur en de algemene cultuur is vooral te zien in de relatie van Luci, een veertigjarige huisvrouw en Bom, een sadistische punk-muzikante voor wie Luci haar echtgenoot, een politie-agent, verlaat. Uiteindelijk keert Luci toch terug naar haar veel meer sadistische echtgenoot omdat ze haar lesbische relatie te saai vindt in vergelijking met haar “perverse” huwelijk. Pedro Almodóvar maakt deze omkering komisch doordat het huwelijksleven van Luci eerder gewoontjes lijkt in vergelijking met de punkwereld van Bom.

Er zitten gelijkaardige omkeringen in “Entre Tinieblas” waarin een klooster wordt bevolkt door lesbische nonnen die een “verloren” stripster opnemen en “La Ley del deseo” waarbij een homoseksuele filmregisseur en zijn transseksuele zus een gezinnetje vormen dat heel normaal is in vergelijking met de gekke wereld rondom hen.

Het is net door die amusante manier van Pedro Almodóvar om holebiseksualiteit centraal en uitnodigend te stellen dat zijn films veel meer in de smaak vallen bij het publiek dan hun Amerikaanse voorgangers.

Dat Pedro Almodóvar succes kent bij het brede publiek werd bewezen door dat hij in 1999een Oscar won voor beste buitenlandse film met “Todo sobre mi madre”. Eén van zijn laatste films “Hable con ella”, misschien wel zijn moeilijkste werk, heeft zijn reputatie van belangrijke filmmaker verstevigd