BDSM RTV MEDIA NIEUWS!!!!


26 okt 2009


De BDSM films van Polanski


Bron: www.digg.be Digg - Belgium


Hot or not Polanski is in het nieuws. Of men het nu eens of oneens is met zijn hechtenis in Zwitserland. Mooie films maakte de man zeker voor de BDSM liefhebbers. Website digg.be beschrijft 2 films.


Bitter Moon
Regie: Roman Polanski
Scenario: Gerard Brach, John Brownjohn, Roman Polanski
Met: Peter Coyote, Emmanuelle Seigner, Hugh Grant, Kristin Scott Thomas e.a.
132 min. / UK-F / 1992

Mede dankzij provocateurs als Paul Verhoeven, Adrian Lyne en anderen, ontstond er begin jaren negentig een felle discussie over de rol van seks in de film. Wat was toelaatbaar en wat niet? Op welk punt begon een film naar het pornografische te neigen? De meeste van de titels waar toen heftig over gediscussieerd werd, lijken nu bijna knullig, maar destijds was er heel wat rond te doen. ‘9 ½ Weeks', ‘Fatal Attraction', ‘Indecent Proposal', ‘Basic Instinct'... Amerika had blijkbaar eindelijk de seks ontdekt als hot button issue. Moraalridders waren er natuurlijk niet over te spreken, terwijl meer liberale stemmen een waarde aan de films in kwestie hechtten die ze niet verdiend hadden. Wat de meeste van die films met elkaar deelden, was wel een gevoel van ernst - seks kon tragisch zijn, het kon gevaarlijk zijn, maar onder geen omstandigheden mocht er mee gelachen worden. Allicht niet, omdat dan het sérieux van hun films doorbroken zou worden. De luidruchtige orgasmen van Sharon Stone in ‘Basic Instinct' zorgden ervoor dat het gehele mannelijke publiek de benen gelijktijdig kruiste - maar alleen maar omdat niemand de eerste wilde zijn om te lachen met de uitzinnige fantasie die Verhoeven aan het publiek toonde.

Het was in die context dat Roman Polanski zijn film ‘Bitter Moon' uitbracht, en de vaak vijandige reacties van (voornamelijk) Amerikaanse critici kunnen er ook door verklaard worden. Polanski had hier immers een pikzwarte komedie gemaakt over seks, een ironische film die het daglicht zag in een omgeving die geleerd had om alles behalve ironisch te zijn over dat onderwerp. Polanski lachte hier eigenlijk met alles wat die andere regisseurs zo serieus hadden genomen, en het werd hem niet in dank afgenomen. ‘Bitter Moon' werd afgedaan als pervers, puberaal of gewoon een draak van een melodrama. Pas later werd hij herontdekt voor wat hij waard was.

Peter Coyote speelt Oscar, een would-be schrijver die zichzelf blijkbaar ziet als een soort Henry Miller: hij leidt in Parijs het leven van een artistieke outcast, maar heeft met al dat nog geen letter gepubliceerd gekregen. Op een dag ontmoet hij Mimi (Emmanuelle Seigner), en het is liefde - of in ieder geval lust - op het eerste gezicht. De twee sluiten zich op in Oscars flat en rampetampen zichzelf dagenlang te pletter. Een aardig begin, maar wanneer de passie moet evolueren naar een echte relatie, loopt het fout. De twee hebben namelijk niet echt iets tegen elkaar te zeggen, en dus zoeken ze hun toevlucht maar in steeds extremere seksspelletjes. Wanneer ook dat geen soelaas meer biedt, keren de minnaars zich tegen elkaar: ze beginnen elkaar mentaal en zelfs fysiek te vernederen.

Dat alles wordt ons getoond via een raamvertelling, waarin Oscar de geschiedenis van zijn relatie met Mimi uit de doeken doet aan Nigel (Hugh Grant), een conservatieve Brit die vastzit in een doodsaai huwelijk met Fiona (Kristin Scott Thomas), terwijl ze op een boot naar India zitten. Die extra verhaallijn doet in opzet denken aan ‘Who's Afraid of Virginia Woolf': een koppel dat samen ongelooflijke emotionele stormen heeft doorstaan, maakt van hun hele relatie een waarschuwing voor een ander koppel, dat misschien dezelfde weg op aan het gaan is.

Dat klinkt bloedserieus, en heel wat mensen hebben destijds de fout gemaakt om de film ook zo te interpreteren. Maar als ‘Bitter Moon' al een perverse film is, dan is hij dat enkel omdat hij die pikzwarte thematiek presenteert als een komedie. De film suggereert dat alle koppels vroeg of laat op elkaar uitgekeken raken, en dat de noodmaatregelen die we treffen om dat te verhelpen, ons enkel verder in de miserie helpen. Wie verliefd wordt op een ander, staat automatisch macht af aan die andere persoon - je geeft die persoon de mogelijkheid om je te kwetsen, en reken maar dat het er ooit van zal komen. Dat is de mentaliteit van ‘Bitter Moon'. De moraal: als de passie is vervlogen, ga dan uit elkaar wanneer de kans zich aandient, want het wordt alleen maar erger. Klinkt lollig, vind je niet?

Maar dat is het dus wel. De hele film wordt tongue in cheek gepresenteerd. Het is een zwarte komedie die vrolijk spot met het cliché van de Amerikaanse schrijver in Parijs die er een Franse stoeipoes op nahoudt. Voorbeelden van die humor zijn er te over: op een bepaald moment begint Mimi Oscar aan het ontbijt te pijpen - de toast springt nét op het juiste moment uit de broodrooster. Op het hoogtepunt van hun seksspelletjes zien we Oscar een kamer binnenkruipen, enkel gekleed in een string en een varkensmasker. Kort daarna volgt Mimi in een leren pakje en met een leren zweepje: "How dare you fuck me, piggy?!" Als je dat serieus neemt, dan zie je vooral slechte smaak en overspannen melodrama. Als je mee bent met de humor van het scenario, dan zie je in dat Polanski simpelweg zijn personages aan het uitlachen is terwijl ze afstevenen op hun ondergang. De hele film is één lang exces, maar dat was dan ook de bedoeling.

De voice-over is nog een voorbeeld: Oscar heeft nog nooit een boek uit kunnen geven, en als we hem zijn verhaal horen vertellen, begrijpen we waarom. We krijgen bar slechte stukjes proza, zoals: "Ik stond daar als Adam met de smaak van appel nog in mijn mond. Ik zag daar de perfectie liggen in een enkel vrouwenlichaam. We leefden van de liefde en oudbakken croissants." Nou. En dat is dan nog voordat hij Mimi's clitoris beschrijft als een "roze eendje in een vijver nat vlees." Henry Miller he is not. En opnieuw port Polanski zijn publiek in de ribben: neem dit vooral niet serieus.

Dat alles houdt in dat ‘Bitter Moon' per definitie geen film voor iedereen zal zijn - om het zacht uit te drukken. En het is ook geen perfecte film. Het is een ongeschreven wet in de filmindustrie (of het zou er één moeten zijn) dat regisseurs nooit hun eigen vrouw een rol mogen geven, maar dat is wat Polanski drie keer heeft gedaan. Emmanuelle Seigner dook voor het eerst op in ‘Frantic', waar ze weinig schade kon aanrichten, en later zou ze nog verdwijnen in Johnny Depps schaduw in ‘The Ninth Gate'. Maar hier heeft ze een dragende rol, die ze niet aan kan. Seigner staat zichtbaar haar best te doen, maar heeft niet het emotionele bereik om haar personage geloofwaardig te maken. Dan liever Peter Coyote als Oscar, die zalig overacteert: hij kauwt op zijn regels dialoog als op een toverbal, en speelt vooral de scènes op het schip als een vieze oude man die er trots op is een vieze oude man te zijn. Great fun, met andere woorden.

Het einde van de film is ook een zwakte, omdat ze ietwat gemakzuchtig overkomt. In plaats van een logisch slot, lijkt het eerder een manier om snel de losse eindjes aan elkaar te knopen. Het is ook tijdens deze laatste tien minuten dat de prent plots zijn gevoel voor humor verliest - in extremis slaat de toon toch nog over naar iets veel ernstigers, wat niet echt werkt.

Niettemin is dit een onderschatte Polanski, gemaakt voor mensen met een gezond gevoel voor ziekelijke humor, die begrijpen dat mensen in strings en varkensmaskers gewoon grappig zijn. Mensen zoals u en ik, dus.

Klik hier voor het artikel op digg.be met meer foto's:

Che? (What?).
Regie: Roman Polanski
Scenario: Gerard Brach, Roman Polanski
Met: Sydne Rome, Marcello Mastroianni, Hugh Griffith e.a.
107 min. / Italië / 1972

In de fantastische Britse comedyreeks ‘Extra's' zit een scène waarin Andy Millman (Ricky Gervais), een figurant met ambities om een eigen komische reeks op te starten, gaat praten met acteur Patrick Stewart. "Het is goed dat je je eigen materiaal schrijft," vertelt Stewart hem. "Ik ben zelf net aan het werken aan een filmscript. Het gaat over een man met de gave om dingen te manipuleren met zijn geest. Zo kan hij naar een vrouw kijken en opeens vallen al haar kleren af. En ze probeert zich te bedekken, maar ondertussen heb ik al lang alles gezien." Al snel ontwikkelt de eminente acteur, niet alleen gekend voor ‘Star Trek' maar ook voor zijn Shakespearerollen, zich tot een infantiele viespeuk, geobsedeerd door tieten. Het is heel goed mogelijk dat Rickey Gervais kort voor het schrijven van die scène ‘Che?' had gezien, een obscure komedie van Roman Polanski uit 1972. De regisseur stond op dat moment op het hoogtepunt van zijn carrière: ‘Rosemary's Baby' en ‘Macbeth' waren net gepasseerd, en Robert Towne kwam rond die tijd aanzetten met het scenario van ‘Chinatown'. Tegenwoordig weet haast niemand nog dat hij tussen die meesterwerken heen ook verantwoordelijk was voor dit puberaal tietenfestijn. ‘Ché' is de voorbije 35 jaar doodgezwegen als een soort gênant geheim. Hij wordt zelden besproken, ook niet in retrospectieven over Polanski, en is op dvd enkel verkrijgbaar als het minst aantrekkelijke onderdeel van een box.

Het verhaal, voor zover daarvan sprake, draait rond Nancy (Sydne Rome), een Amerikaanse toeriste in Italië die ternauwernood aan een verkrachting kan ontsnappen. Ze vlucht een villa aan de zee binnen - haar t-shirt uiteraard tactisch gescheurd om alvast één borst er uit te laten floepen - waar ze kennismaakt met een bizar stel personages. Zo is er Alex (Marcello Mastroianni), een ex-pooier die graag pingpongballetjes vertrappelt (fraudiaanse subtekst ahoi!) en zich wel eens mag verkleden in een tijgervelletje terwijl Nancy hem op afstand houdt met een zweep. Miauwkes. Hugh Griffith speelt Joseph Noblart, de stervende pater familias, die het hoekje niet wilt omgaan voordat hij nog één keer een vagina van dichtbij heeft gezien. Gedienstig kind dat ze is, vervult Nancy zijn laatste wens. Polanski zelf is een gedementeerde visser die net iets te veel tijd doorbrengt met zijn harpoen. En zo gaat dat door.
Geen van deze mensen stelt ooit de vraag wie Nancy is of wat ze in de villa komt doen, en zelf lijkt ze niet echt gehaast te zijn om er weg te raken. De villa lijkt buiten de realiteit te staan, een surrealistische plek waar seks - liefst nog bizarre seks - een voltijdse bezigheid is. Of tenminste een obsessie. Aan het begin van de film loopt Nancy een kamer binnen waar een koppeltje luidruchtig op z'n hondjes aan het rampetampen is. "We zijn bijna klaar," weet de man haar tussen twee stoten door te melden. En inderdaad. Op de tweede ochtend van haar verblijf in de villa wordt Nancy wakker gemaakt wanneer een wildvreemde kerel haar om geen enkele aanwijsbare reden oraal aan het bedienen is. Goeiemorgen. En dat is dan nog buiten de fetisjen van Mastroianni gerekend, die zich niet enkel graag als een tijger laat bedwingen, maar zich op een bepaald moment ook uitdost in een soortement kapiteinskostuum, waarna hij Nancy aan een geheel uit eigen duim gezogen politieverhoor onderwerpt - met de nodige meppen erbij.
Niets van dat alles wordt ook rationeel verklaard. Polanski geeft wel de suggestie dat al die mensen in de villa zitten omdat ze uit zijn op de erfenis van Noblart, maar daarmee weten we nog niet we ze zijn en waarom. De regisseur heeft hier eigenlijk een jaren zeventig-seksklucht gemaakt over een dom blondje dat nog geen twee stappen kan zetten zonder dat ze de één of andere erogene zone ontbloot. ("Oeps, nu ben ik toch wel ineens al mijn kleren kwijt, zeker! Laat ik snel een servet zoeken die ongeveer een tiende van mijn borsten bedekt!") Ik heb - tot mijn eeuwige spijt - nooit één van de beruchte Tiroler-seksfilms mogen aanschouwen, maar ik kan me inbeelden dat de humor daar ongeveer van hetzelfde kaliber was. Met dat verschil dat Polanski te veel talent (en pretentie) heeft om het daarbij te houden. Hij kruist die seksklucht dan ook nog eens met de surrealistische structuur van een ‘Alice in Wonderland'-verhaal, zodat alle logica of continuïteit verloren gaat.
Wou de regisseur überhaupt wel iets zeggen met zijn film? En zo ja, wat dan? De antwoorden daarop gaan wellicht met Polanski mee het graf in. Hij speelt hier met genres, zoveel is duidelijk, maar het eindresultaat is een film die zelfs niet weet te scoren op het niveau van een tietenkomedie. De meeste tietenkomedies zijn op z'n minst nog een beetje coherent, en veel minder vrouwonvriendelijk dan ‘Che?'.
Het klinkt vaak nogal krampachtig politiek correct om over dat soort dingen te klagen, maar Sydne Rome valt letterlijk de hele film lang van de ene vernedering in de andere: in de openingsscène wordt ze ei zo na verkracht, daarna worden haar kleren gestolen, gevolgd door een man die haar in de rol van SM-meesteres dwingt, een andere die haar flamoes wilt begluren om rustig te kunnen sterven, en zelfs een moment waarop ze - absoluut niet met haar volle goesting - aan handen en voeten gebonden wordt. Nou. Als het al mogelijk is om ‘Che?' te interpreteren, dan lijkt het me waarschijnlijk het verhaal van een vrouw die terechtkomt in een vleesgeworden mannelijke masturbatiefantasie. En dan nog één van een niet bijster sympathieke man.

Het is dan ook ironisch - of misschien net niet - dat dit visueel en auditief één van Polanski's meest verfijnde films is. De setting is een zonovergoten Italië, met rijke kleuren, een diepblauwe zee en een verschroeiende zon. De breedbeeldcomposities zijn feilloos en op de soundtrack krijgen we een ware greatest hits van klassieke componisten, inclusief Mozart en Schubert. Alsof Polanski de vulgariteit van zijn inhoud wilde compenseren met een stijlvolle verpakking - of erger, alsof hij de gestileerdheid van de verpakking onderuit wilde halen met een vulgaire inhoud.

De acteurs smijten zich zonder omkijken in de film, wat allicht de enige mogelijke benadering van het materiaal is. Niet nadenken en er gewoon voor gaan, zonder je in te houden, in de hoop dat de film full circle zal komen en zó over de top zal zijn dat hij net weer goed wordt. IJdele hoop, maar toch. Sydne Rome is leuk om naar te kijken en speelt de naïviteit van haar personage goed uit, maar na bijna twee uur begin je je te ergeren aan haar geaffecteerde "oh-kijk-nu-mijn-kleren-liggen-wééral-op-de-grond"-maniertjes. Marcello Mastroianni is nooit bang geweest van extreme rollen en doet hier wat hij kan. Wat niet veel is. Hugh Griffith had klaarblijkelijk dringend geld nodig en de rest van de cast, uitgezonderd Polanski zelf, bestaat uit nobele onbekenden die dat ook gebleven zijn.
Eigenlijk is het jammer dat er tegenwoordig nog zo weinig over ‘Che?' gesproken wordt - ik zou Polanski namelijk dolgraag de vraag willen stellen wat hier nu precies de bedoeling van was.

Klik hier voor het artikel met foto's op digg.be: