BDSM RTV MEDIA NIEUWS!!!!


31 okt 2009


Sade, Markies de (1740-1814)


Bron: www.gayworld.be Gayworld.be - Belgium


Was Markies de Sade nu biseksueel of niet? Feit is dat homoseksualiteit een belangrijke rol speelt in zijn revolutionaire seksuele losbandige werken.


Graaf Donatien-Alphonse-François de Sade, beter gekend als ‘Markies de Sade’, leende zijn naam aan het complexe psychoseksuele fenomeen van sadisme. Een sadist is een persoon die genoegen beleeft en bevrediging vindt in het pijnigen en kwellen van anderen.

Als auteur van toneelstukken, verhalen en brieven is zijn bekendste werk zijn pornografische fictie zoals “Justine, ou Les Malheurs de la Vertu” (1791) en “Philosophie dans le boudoi”r (1795). In deze, en in verschillende andere erotische verhalen speelt sadisme, naast seksuele losbandigheid een prominente rol.

Toch zit er meer dan sadisme in de geschriften van de Sade. Zijn werk kan beschouwd worden als een filosofische verhandeling over vrijheid, macht, kwaad en verlangen.

Zijn werk ontsluiert ondermeer de seksualiteit van de Franse aristocratie waarin de Sade werd geboren. Bijvoorbeeld, de vader van de Sade werd gearresteerd terwijl hij aan het ‘cruisen’ was in de Tuileries op zoek naar manhoeren.

Als biseksueel geneigd om zijn seksuele partners te pijnigen, was de Sade verwikkeld in verschillende schandalen die door ‘une lettre de cachet’ van zijn schoonfamilie zelfs leidden tot een gevangenisstraf en uitzetting. In 1772 werd hij veroordeeld als ’sodomiet’ en werd over hem de doodstraf uitgesproken. Hoewel de straf in 1776 werd opgeschort, zat hij vele jaren in de gevangenis.

Tijdens de Franse Revolutie in 1790 werd hij bevrijd en werd hij een trouwe aanhanger van de republiek, hoewel hij en zijn adellijke familie werden gewantrouwd door de regering. Zijn werk werd aangeklaagd wegens té immoreel en de Sade werd in 1801 in opdracht van Napoleon opnieuw gevangen gezet. Hij stierf in een krankzinnigengesticht in Charenton in 1814.

Zijn seksuele losbandigheid maakte van de Sade een crimineel, zijn gevangenschap maakte van hem een auteur. De meeste van zijn werken schreef hij trouwens in de gevangenis. In zijn eerste belangrijke werk “Dialogue entre un prêtre et un moribond” (1782), is een priester geschokt omdat de man wiens laatste biecht hij afneemt enkel spijt heeft omdat hij niet aan zijn eigen drang heeft toegegeven. Drang, zo argumenteert de “moribond”, is natuurlijk en moet worden vervuld. Alle wetten van onthouding, zowel sociaal en religieus, zijn enkel door de mens gemaakt.

Deze tekst - die herinnert aan andere “filosofische verhalen” van Voltaire en Diderot - bevat de atheïstische en immorele overtuiging van de Sade, en werd nog meer uitgewerkt in zijn volgende verhalen.

Met zijn meest ambitieuze werk, Les Cent Vingt Journées de Sodome, dat geschreven werd in hetzelfde jaar, creëerde de Sade een wereld waarin elk erotisch verlangen werd bevredigd. In dit pornografisch werk wordt een groep van adellieden ver maanden opgesloten in het kasteel Schilling met voldoende proviand en seksuele partners om zich over te geven aan elke losbandige seksuele activiteit die ze kunnen bedenken.
Het resultaat is een uitgebreid en verbijsterend werk van erotisch algebra. Behalve van elke heteroseksuele en homoseksuele actie, genieten de figuren van heiligschennis, coprofilie (poepseks) en necrofilie (seks met doden). Daarnaast bevat het verhaal van de Sade beschrijvingen van martelingen, toetakelingen en moorden die zodanig brutaal worden voorgesteld dat het boek zelfs voor de doorwinterde lezer een ware opgave is.

De verhalen van de Sade proberen met hun visioenen van ongeremd vermaak alle religieuze en sociale codes de doorbreken. Naast het levendig beschrijven van ontelbare seksuele scènes - van een soms aardverschuivende moeilijkheid - maakt de Sade van zijn figuren afgevaardigden van verschillende filosofische gedachtengoeden.

Deze combinatie van pornografie en theorie bereikt wellicht zijn hoogtepunt in Philosophie dans le boudoir, waarin een groep seksuele losbandigen een jongeman inleiden in de technieken en ideologieën van de Sade’s erotiek.

Midden in hun orgie stoppen de figuren om te rusten en luisteren ze naar de lezing van een pamflet dat oproept om het Christendom af te schaffen omdat dit net de ultieme vijand is van de republiek. Met een amuserend woordspel laat de Sade het filosofische met het erotische samensmelten door het werkwoord “socratiseren” te gebruiken, waarbij deze term verwijst naar het stoppen van een vinger in de anus.

Het verbod op homoseksualiteit vormt enkel één doel van de Sades waanzinnige maar systematische inspanningen om alle moralen, zowel de religieuze als de sociale, uit te schakelen. Toch stelt Simone de Beauvoir dat het homoseksuele libido centraal staat bij de Sade en dat dit naar voor komt in zijn verhalen. Ze baseert zich hierbij op de figuur Dolmance, de oudste losbandige seksuele ceremoniemeester in ‘Philosophie dans le boudoir’, met wie zij, net zoals vele andere lezers, de Sade mee vereenzelvigt.

Dolmance, die door de Sade wordt beschreven als een soort van erotische superman, onvermoeibaar en inventief, kondigt aan dat de ideale seksuele positie erin bestaat om tegelijk een actieve en passieve partner te zijn tijdens anale betrekkingen.

Meer dan een eeuw lang werden de geschriften van de Sade onderdrukt. Dit versterkte zijn reputatie als verkondiger van de seksuele losbandigheid. De steun die surrealisten aan zijn werk gaven en het werk van een paar toegewijde geleerden heeft tot een grotere waardering van zijn ideeëngoed geleid, wat dan weer schrijvers zoals Georges Bataille en Michel Foucault heeft beïnvloed.

Door ideologie en pervers verlangen te verheffen tot wet, verdedigt de Sade onmeedogenloos het idee van seksuele vrijheid op een soms afschrikwekkende manier. Door de wisselwerking van pornografie met theorie - geschreven in een proza dat met verbazingwekkend gemak welsprekendheid combineert met vulgariteit en humor met onvoorstelbare bruutheid - is het oeuvre van de Sade één van de meest onrustwekkende literaire werken die ooit werden geschreven.