BDSM MEDIA NIEUWS!!!!
11 juni 2011
De sadist die drie keer op de verkeerde plaats was
Bron: www.standaard.be.
De Standaard - Belgium
BELGIE - Drie keer verdwijnt een vrouw spoorloos. Evenveel keer is Claudy Pierret (62), een liefhebber van extreem sadomasochisme, bijzonder dicht in de buurt. Toeval, zegt hij zelf, maar volgens de speurders bestaat dat soort toeval niet.
Dinsdag 31 augustus 1976. De 27-jarige Claudy Pierret brengt zijn 13-jarig stiefzusje Maddy Hollanders met zijn witte Ford Taunus van het huis van haar moeder, op Antwerpen Linkeroever, naar de fietsenmaker in Borgerhout. Ze gaan er onderdelen ophalen voor haar defecte fiets die ze vervolgens thuis gaan repareren.
Op de terugweg valt Pierret, dat beweert hij althans, in panne met zijn auto, vlakbij het huis van Maddy. Maddy gaat, aldus Pierret, te voet verder naar huis, maar daar komt ze nooit aan. Sindsdien is Maddy Hollanders spoorloos. Haar lichaam werd nooit gevonden.
Tot op vandaag is Pierret de hoofdverdachte. Voor de politie én voor de familie van Maddy. Maar hij heeft nooit bekend en bewijzen om hem te doen veroordelen zijn er nooit geweest. De feiten zijn ondertussen verjaard.
Zondag 15 januari 1995. Marie-José De Nocker , een 56-jarige gescheiden en licht zwakzinnige vrouw, verlaat dronken café Sportlokaal in Vrasene, waar zij een vaste klant was. Claudy Pierret (48), alias De Fransman, zit in hetzelfde café en vertrekt kort na Marie-José. Hij gaat bij haar thuis aanbellen en heeft seks met haar.
Een dag later komt De Nocker niet opdagen bij het OCMW waar ze haar wekelijkse cheque moet gaan innen.
Op 20 januari vindt een wandelaar het verminkte lichaam van De Nocker in een gracht aan de ‘Stene Goot' te Vrasene. Pierret zit zeven maanden in voorhechtenis, valt door de mand aan de leugendetector, maar komt uiteindelijk vrij bij gebrek aan bewijzen.
Woensdag 21 oktober 1998. De drugsverslaafde postbode Yolanda Prinsen (29) komt rond half zes 's avonds in een apotheek in Verrebroek (Beveren) haar voorgeschreven dosis methadon halen. Op 17 mei 1999 wordt haar lichaam gevonden, verpakt in een plastic zak, in Vecpré bij La Roche. In haar lichaam zijn post mortem een reeks driehoeken gekerfd. Haar voeten zijn afgerukt.
Eén van de laatsten die haar levend zag, was Claudy Pierret, net als Yolanda een vaste klant in café Sportlokaal in Vrasene. Twee dagen voor haar verdwijning heeft Pierret nog haar tv gerepareerd. Pierret werd bovendien geboren in La Roche, vlakbij de plaats waar Yolanda's lichaam werd gevonden. Maar Pierret blijft, net zoals de vorige keren, staalhard ontkennen.
Drie keer verdwijnt een vrouw spoorloos. Evenveel keer is Claudy Pierret bijzonder dicht in de buurt. Toeval, zegt hij daar zelf over, maar volgens de speurders bestaat dat soort toeval niet. Zij zijn er al jaren van overtuigd dat Claudy Pierret een bijzonder wrede en zelfs sadistische seriemoordenaar is, die zijn slachtoffers kiest onder de zwaksten van de maatschappij.
Een échte seriemoordenaar bovendien, want wie op drie verschillende momenten in de tijd drie verschillende slachtoffers maakt, is volgens de wetenschappelijke handboeken een seriemoordenaar.
‘Dubbel gezicht'
De Fransman, noemen ze Pierret in de streek van Vrasene en Beveren. Niet omdat hij uit Frankrijk komt, wel omdat hij van oorsprong Franstalig is.
Hij werd in 1948 geboren in Ortho, vlakbij La Roche. De kleine Claudy werd verwaarloosd door zijn ouders en groeide op in instellingen. Op zijn 17de kwam hij naar Vlaanderen, waar hij ging inwonen bij zijn moeder en haar nieuwe vriend.
In 1970 vond hij werk bij Ford New Holland in Antwerpen. Daar bediende hij meer dan dertig jaar lang tot ieders tevredenheid een machine. Maar met zijn werkmakkers zocht hij niet of nauwelijks contact.
Pierret trouwde en kreeg een dochter. Toch bleef hij voor alles een bizarre eenzaat ‘met een dubbel gezicht', dixit zijn dochter. Na zijn scheiding ging hij wonen in caravans op campings in de Klinge en Koewacht. ‘Hij leefde er zoals in een vuilnisbak', zeiden zijn buren op de camping.
Zijn vrije tijd sleet Pierret in de cafés van Beveren en Vrasene, waar hij het gezelschap van marginalen en drugsverslaafden opzocht, zoals Marie-José De Nocker en Yolanda Prinsen.
Pierret is een seksmaniak buiten categorie, daar is iedereen die hem gekend heeft het over eens. Hij praatte, aldus zijn cafévrienden, enkel en alleen over seks en toonde zich in zijn uitspraken heel denigrerend tegenover vrouwen.
Pierret beschouwde hen als gebruiksvoorwerpen. Dat bleek ook uit zijn hobby. Hij fotografeerde vrouwen, marginale vrouwen die hij lokte tijdens zijn herbergbezoek. Hij deed hen uit de kleren gaan op zijn appartement en in zijn caravan en maakte uiteindelijk pornografische foto's van hen. Eén van de meisjes, Sandra VDB, diende achteraf klacht tegen hem in omdat hij haar had geslagen en kaarsen en kunstpenissen bij haar had ingebracht.
Pierret werd in eerste aanleg veroordeeld, maar in beroep werd hij vrijgesproken op grond van twijfel. Sandra VDB moest achteraf nog jaren medisch en psychologisch behandeld worden.
Meesteres
Pierret had een buitensporige interesse in SM. Bij de verschillende huiszoekingen in zijn caravan en in een gehuurde loods vonden de speurders naast een reeks SM-video's ook een zweepje, chirurgische handschoenen, vier chirurgische tangen, injectiespuiten en -naalden, een vishaak en twee oogmaskers.
In 2002 vonden de speurders bij een vriendin van Pierret een film die zij verstopt hield, op vraag van haar vriend. De speurders beschrijven de film als ‘walgelijk en mensonterend', een bijna-snuff movie waar het slachtoffer ternauwernood de martelingen overleeft. (In een echte snuff movie overleeft het slachtoffer de martelingen niet. Het bewijs voor het bestaan van dergelijke films is evenwel nog nooit geleverd, nvdr)
De slavin in de film wordt door de meesteres besmeurd met haar eigen stoelgang. Ze wordt gegeseld met verschillende voorwerpen waaronder een bamboestok, een zweep, een halsband, een brandende kaars, naalden en een kunstpenis. Aan het einde van de film blijft het slachtoffer uitgeput en half bewusteloos achter.
Marteling
De speurders zijn ervan overtuigd dat het om een echte film gaat, die niet gemaakt werd door acteurs die komedie spelen.
Volgens de wetsdokter Dirk Van Varenbergh is wat in de film gebeurt extreem gevaarlijk en is al wie dat soort marteling overleeft, sowieso rijp voor de psychiatrie. Over de herkomst van de beelden is Pierret altijd vaag gebleven.
Maar de wetsdokter constateerde dat Marie-José De Nocker voor haar dood exacte dezelfde martelingen onderging als het slachtoffer in de film van Pierret.
Gerechtspsychiaters noemen Pierret koud, affectief arm en cynisch. Hij is, zo schrijven ze, op seksueel vlak een sadist.
In elk geval heeft Pierret het ideale profiel om Marie-José De Nocker en Yolanda Prinsen vermoord te hebben. Maar harde bewijzen die Pierret linken aan de twee moorden en de moord op Maddy Hollanders zijn er niet of nauwelijks.
Pierret is dan ook bijzonder sluw. Op het verminkte lichaam van Marie-José De Nocker werd zijn DNA gevonden. ‘Normaal, want ik heb seks met haar gehad', zegt Pierret daarover.
In hun wanhopige zoektocht naar hard bewijs plaatste de federale politie een jaar lang twee undercoveragenten in de buurt van Pierret. Maar ook zij konden geen harde bewijzen vinden dat hij een moordenaar is.
