BDSM MEDIA NIEUWS!!!!

27 maart 2012




'Laatste slachtoffer van de seksuele revolutie is de seksualiteit zelf'


Bron: www.volkskrant.nl.  - De Volkskrant OPINIE - Netherlands


NEDERLAND - Zie hier het einde dat de verlichte wereldse cultuur voor ons in petto heeft aan het einde van de freudiaanse eeuw: van ons sterfelijk bestaan blijft niets over dan een vetvlek op het tapijt. Dat stelt David P. Goldman


Een onderzoek van de Japanse overheid dat de hele beroepsgroep van psychologen op haar grondvesten had moeten doen schudden, vermocht de nieuwsmedia vorige maand slechts licht te prikkelen. Wat bleek: bijna een derde van de Japanse jongens tussen de 16 en 19 en drievijfde van de meisjes zeggen geen belangstelling te hebben voor seks. Dat is nogal wat, want zo'n beetje alle culturen ter wereld geloven dat vrouwen meer van seks genieten dan mannen.

Blijkbaar ondernemen de hormonen van de late adolescentie een vergeefse stormloop op de een of andere culturele barrière die ertoe leidt dat jonge Japanners seksuele betrekkingen 'verachten', volgens het rapport van de Japanse Vereniging voor Gezinsplanning. Eigenlijk had het hele bouwwerk van het progressieve beleid moeten instorten door dit nieuws, dat immers Freuds aanname weerlegt dat het libido de drijvende kracht is bij mensen. Zestig jaar lang heeft de seksuele revolutie tot de overtuiging geleid dat onderdrukte verlangens de wortel van alle kwaad zijn. Nu blijkt seks zelf het ultieme slachtoffer van de seksuele revolutie te zijn.

Waarom hebben de Japanners een hekel aan seks? Om dezelfde reden waarom steeds meer Amerikanen er een hekel aan hebben. Het boek I'd Rather Eat Chocolate van Joan Sewell uit 2007 groeide uit tot het manifest van Amerikaanse vrouwen die niet van seks houden en werd in The Atlantic Monthly begroet als 'de nieuwe wilde ontwikkeling in de seksuele revolutie van de vrouw'.

Seksobject
Farmaceutische bedrijven beconcurreren elkaar om een pil op de markt te brengen die het vrouwelijke libido moet oppeppen, maar het mag niet baten: vrouwen willen geen seksobject zijn en een cultuur die vrouwen tot object maakt, bezorgt die vrouwen een hekel aan seks, zoals ik vijf jaar geleden al schreef. Het probleem is echter groter dan ik me had voorgesteld.

Japan is de Verenigde Staten een stap voor als het eerste industriële land waar sadisme en pedofilie tot de mainstream zijn doorgedrongen. Alleen al het in bezit hebben van bepaalde Japanse 'manga' zou in andere landen een misdrijf zijn. 'In recente zaken in de VS en Zweden hebben de autoriteiten arrestaties verricht in verband met uit Japan geïmporteerde manga-boeken met afbeeldingen van kinderen die seksueel werden misbruikt', meldde de New York Times op 10 februari 2010.

Nu is een zeker element van wreedheid de Japanse cultuur niet vreemd. Neem de nadruk op het esthetische aspect van zelfmoord, die in de joods-christelijke traditie van het Westen niet bestaat. Maar het Westen begint wreedheid in seksuele betrekkingen te aanvaarden op een met Japan vergelijkbare schaal en de gevolgen zullen eender zijn.
Een voorbeeld: Fifty Shades of Grey, de erotische versie van de vampier-en-weerwolf-reeks Twilight is een bestseller geworden onder drukke regelmoeders. We weten waar de oorspronkelijke, op pubers gerichte versie om draaide, namelijk sadisme en onderwerping. Waarom willen tienermeisjes toch seksueel onderworpen en vernederd worden? Blijkbaar om dezelfde reden als waarom hun moeders de meer expliciete, dampende pulpversie kopen.

Na een halve eeuw seksuele revolutie - ook bekend als 'het tot object maken' - lijden vrouwen massaal aan het seksuele equivalent van het Stockholmsyndroom: identificatie met hun onderdrukkers, zoals een aantal populaire commentatoren opmerkt. Uitgever Viking Press heeft een miljoenenvoorschot betaald aan E.L. James, een Britse dame die haar manuscript aanvankelijk als bondageporno op een fansite voor Twilight had geplaatst onder het pseudoniem 'SnowqueensIcedragon'. In het oorspronkelijke manuscript, dat nog steeds online staat, wordt de kleine Bella uit de Twilight-boeken niet door haar vampiervriendje ontmaagd maar door een sadistische miljardair, waarna ze zijn bewonderende seksslavin wordt. In de commerciële versie van de Fifty Shades-trilogie heet 'Bella' Anastasia.

'De trilogie wordt ook verguisd', schreef de New York Times op 10 maart. 'In menige bespreking worden de boeken afgebrand vanwege het expliciete geweld en de achterhaalde benadering van vrouwen, die vooral naar voren komt bij het personage Anastasia. Dat is een merkwaardig naïef persoon die zich vrijwillig laat stalken, slaan en afranselen met een leren rijzweepje.'

Nukkig
Dat klinkt nogal nukkig. Diezelfde Times was vol lof over de Oostenrijkse schrijfster Elfriede Jelinek die in 2004 de Nobelprijs voor literatuur kreeg voor haar romans met expliciete beschrijvingen van seksueel geweld, maar dan met literaire pretenties. Maar Jelinek is dan ook een Oostenrijkse communiste die het thema overheersing politiek maakt. Zoals ze tegen de Times zei: 'Ik beschrijf de verhouding tussen man en vrouw als een hegeliaanse relatie tussen meester en slaaf.' De SM-porno van Jelinek wordt blijkbaar, anders dan die van E.L. James, gerechtvaardigd door het maatschappelijk belang.

Waarom zijn zoveel Amerikaanse vrouwen gefascineerd door seksuele wreedheid? Omdat het heersende klimaat van het tot-seksueel-object-maken de ervaring van wreedheid al in zich draagt. Hoewel slechts drie op de tien Amerikaanse tieners tussen 13 en 16 seksueel actief zijn, zijn de opties voor tienermeisjes tamelijk beperkt.

Tienerjongens zijn monsters, wat iedereen die er ooit zelf een geweest is kan bevestigen, en om van tienermeisjes te verlangen dat ze zich overgeven aan wat voor seksuele activiteit dan ook met dergelijke schepsels is gewoon afschuwelijk. De meelevende en hoffelijke jonge vampier uit de Twilight-boeken is daarbij vergeleken een galante heer.
Freuds vraag 'Wat willen vrouwen?' laat zien wat een ideologische fanaticus hij was. Vrouwen willen wat ieder mens wil: uniek zijn en daarom bemind worden. Zeldzame uitzonderingen daargelaten, worden mensen uniek door het baren en grootbrengen van kinderen: een kind kan maar één moeder hebben. Vrouwen zijn uniek als moeders en mannen kunnen hun dierlijke instincten overstijgen via hun band met de moeder van hun kinderen.

Fantasieën
Zodra we seksualiteit losmaken van voortplanting maken we van vrouwen inwisselbare seksuele objecten. Daardoor wordt het voor hen onmogelijk te bereiken wat ze willen; seksuele objecten zijn te algemeen. Het enige wat je met honderd procent zekerheid kunt zeggen over iedere vrouw, inclusief topmodellen, is dat er ergens een of andere man is die geen zin meer heeft met haar naar bed te gaan. En als vrouwen geen macht over mannen kunnen uitoefenen door hun kinderen te baren, welke andere middelen staan dan tot hun beschikking? Het antwoord is te vinden in de plotselinge populariteit van fantasieën over overheersing en onderwerping.

De dominante 'meester van het universum' in het verhaal van E.L. James kan in toom worden gehouden door zijn eigen behoefte om te domineren, want de zich onderwerpende heldin heeft iets wat hij nodig heeft. De gestileerde seksuele spelletjes waarvan E.L. James verslag doet, worden een akelig substituut voor hofmakerij. Net zoals de held in romantische verhalen, moet de 'meester van het universum' uitgebreid aandacht schenken aan zijn vrouwelijke tegenhanger als voorbereiding op seksuele verrichtingen. Romantische fictie vergt een bereidheid ergens in te geloven die in een cultuur van seksuele uitbuiting steeds onwaarschijnlijker wordt. Fantasieën over overheersing en onderwerping zijn geloofwaardiger.

Libido
De plotselinge populariteit van Fifty Shades of Grey duidt op de dood van het Amerikaanse libido. De uitleg die komiek Jim Jeffries geeft van de paradox van de verdoemenis lijkt me goed van toepassing op de geritualiseerde wreedheid die in dit malle boek wordt beschreven. Als de eerste huivering is weggeëbd, moeten de steeds herhaalde handboeien-en-rijzweepjes-rituelen op den duur ongelooflijk slaapverwekkend worden. Er zullen niet veel meester-slaafstelletjes zijn die nog lang en gelukkig leven na: 'Op je knieën, slaaf, en doe je handen bij elkaar!' 'Sorry, schat. Ik heb hoofdpijn.' En als perversiteit niet meer prikkelt, prikkelt er niets meer.

Net als de Japanse vrouwen, zullen Amerikaanse vrouwen steeds minder aan seks gaan doen en steeds meer chocola gaan eten. Alle tekenen wijzen erop. Nog maar sinds kort wagen Amerikaanse bedrijven zich op primetime aan tv-spotjes voor elektronische seksspeeltjes, wat erop duidt dat de markt een, nu ja, hoogtepunt heeft bereikt. De Amerikaanse vrouw zal haar Japanse zuster volgen in de aseksualiteit en als vrouwen maar genoeg walgen van mannen, zullen mannen ook van zichzelf gaan walgen.

Er kan natuurlijk ook een eenvoudiger verklaring zijn voor het verdwijnen van het Japanse libido. 'Tussen 1998 en 2003 is de verkoop van antidepressiva in Japan volgens IMS Health vervijfvoudigd. Alleen al GlaxoSmithKline zag de verkoop van Paxil oplopen van 108 miljoen dollar in 2001 tot 298 miljoen in 2003. Volgens het bedrijf kwamen 110.000 mensen op een bevolking van 127 miljoen met klachten over depressiviteit bij hun huisarts, toen er vorig jaar een reclamecampagne van zeven maanden liep.' Aldus de New York Times in 2004. Al in 1998 waarschuwde hoogleraar Jesse Ausubel van de Rockefeller University ervoor dat grootschalig, overdadig gebruik van psychofarmaca kan leiden tot een enorme teruggang in libido. Van Prozac is bekend dat het naast een kalmerende werking ook een disfunctionele werking kan hebben op seksualiteit. Het kan best zo zijn dat de aanval op depressie en hyperactiviteit invloed heeft op geweld, misdaad en ander antisociaal gedrag. Maar ook creativiteit in al haar vormen - economisch, wetenschappelijk, artistiek - kan vaak eerst als antisociaal gedrag overkomen. Misschien schrijven Amerika en andere landen zichzelf wel een geleidelijk maar gigantisch en dodelijk verlies van libido voor. Dat zou een ironisch einde zijn van de freudiaanse eeuw.
Of het nu komt door afkeer van hun miserabele omstandigheden of door de neveneffecten van medicijnen om die miserabele omstandigheden te verzachten, vrouwen laten seksualiteit achter zich.

Als mensen elkaar niet meer lichamelijk begeren is dat omdat ze elkaar überhaupt niet meer begeren. De dingen die mensen motiveren om zich te verenigen in een intiem en permanent verband - het voortbrengen en in een cultuur opvoeden van een volgende generatie - maken plaats voor het ongebreideld beleven van het eigen ik. Het doorsnee Amerikaanse huishouden bestaat niet langer uit een gezin, maar uit iemand die alleen woont. Zoals Eric Klinenberg weergeeft in zijn nieuwe boek Going Solo, telt 28 procent van de Amerikaanse huishoudens nog maar één persoon; dat was in 1950 maar 9 procent.

Dat vindt Klinenberg natuurlijk prachtig. Zijn typische 'singleton' woont in Manhattan, frequenteert de plaatselijke sushi-tent en koffiebar, wentelt zich in een rijk cultureel leven en wijdt zich aan dat grootse tijdverdrijf van tegenwoordig: 'zelfverwerkelijking', wat een stuk beter lukt als er geen ander zelf in de buurt is dat daar misschien andere ideeën over heeft.

Zelfvoorzienende singles
Over nog een jaar of twintig zullen deze zelfvoorzienende singles in de Amerikaanse steden gaan lijken op de Japanse slachtoffers van kodokushi ('eenzame dood'), nog zo'n veelbesproken 21ste-eeuws verschijnsel. Volgens Time Magazine in 2010 heeft zich rond het opruimen van kodokushi al een kleine bedrijfstak ontwikkeld. In de jaren negentig begon het Taichi Yoshida, eigenaar van een klein verhuisbedrijf in Oska, op te vallen dat veel van zijn opdrachten te maken hadden met pas overleden mensen. Hetzij omdat de familie van de overledene te huiverig was om de bezittingen van de dode bijeen te rapen, of omdat er helemaal geen familie te vinden was. Het leeghalen van de huizen van overledenen werd een nieuwe bedrijfsactiviteit voor Yoshida. In die huizen begon hem toen nog iets op te vallen: dikke, donkere vlekken in de vorm van een menselijk lichaam, veroorzaakt door vloeistoffen uit een ontbindend lijk.

Ziedaar het einde dat de verlichte wereldse cultuur voor ons in petto heeft aan het einde van de freudiaanse eeuw: dat er van ons sterfelijk bestaan niets overblijft dan een vetvlek op het tapijt.

David P. Goldman is auteur van het boek It's Not the End of the World, It's Just the End of You.
Vertaling Leo Reijnen

Nu te horen op BDSMradio.EU.