03 januari 2011
Een afscheid, en sweet memories
Een auto is een vervoermiddel, zeg maar een soort gemotoriseerde en overdekte fiets die je van A naar B brengt. Punt.
Nou, niet helemaal. Ik ben namelijk als jongetje geboren, en van het soort dat door Top Gear's Jeremy Clarkson 'petrolhead' wordt genoemd. Waarmee ik maar wil zeggen dat een auto voor mij niet alleen een vervoermiddel is, maar ook emotie.
Toen ik afgelopen oktober mijn Zweedse semi-klassieker inruilde voor iets nieuws, was dat in eerste instantie een zakelijke beslissing - nou ja, om eerlijk te zijn een emotioneel onderbouwde zakelijke beslissing - waar ik tot op heden geen spijt van heb. De herinneringen aan die auto, en dan vooral de SM-gerelateerde herinnering, horen echter wel degelijk in de emotionele hoek.
Zo was daar de welbekende foto op internet van een identieke auto, met op de stoffige motorkap de overduidelijke afdrukken van een naakt vrouwenlichaam die suggereerden dat de dame in kwestie 'langs achter' genomen werd.
Een bevriende slavin putte hier de inspiratie uit om zich bij de Showboat een keer tegen en over mijn auto te draperen en me het fotografische bewijsmateriaal daarvan te mailen. Ik hoop dat ze niet te vies geworden is, want mijn auto was toen zeker niet schoner dan die op de bewuste internet-foto.
Eind 2003, toen ik de auto kreeg, zat ik middenin het befaamde corset-project met corsetatelier J.C.Creations en Slavegirl Renate. Renate en ik togen regelmatig naar het toenmalige atelier op het Amsterdamse KNSM-eiland, en de parkeerbonnen daarvan lagen nog steeds in de auto toen ik hem vlak voor het inruilen opruimde.
Tallos waren de ritten ook naar Club Doma, waarvan vooral de nachtelijke thuisritten over de A12 terug naar mijn stek in de Veluwse oerwouden mij zijn bijgebleven.
Ook herinner ik me die keer dat ik op de KamaSutrA in de Jaarbeurs was, na afloop de parkeerautomaat mijn uitrijdticket weigerde, en ik moest dreigen om de slagboom er uit te drukken - in feite de neus van de auto al tegen de slagboom had gezet - voor men hem voor mij omhoog wilde doen. Jawel, soms kun je nog wel eens profijt hebben van dominant gedrag.
Andere ritten die me zijn bijgebleven zijn onder anderen die naar de studio van fetishfotograaf Leo de Deugd, waar ik een dag te gast was om een fotoshoot bij te wonen, een rit met slavin Janet K. naar een feestje van een meesteres in haar Rotterdamse studio, die naar Haarlem voor de opening van een SM-studio daar, en natuurlijk de vele ritten naar Mrs Manita's befaamde Showboat-party. De laatste jaren vooral in gezelschap van Madame, een uiterst prettige gezelschapsdame die als enige nadeel heeft dat ze net zo dominant is als ikzelf.
Grappig detail van deze ritten is, dat zij een keer bekende dat vooral de vele lange nachtelijke gesprekken in de auto haar zijn bijgebleven.
En dan zijn er natuurlijk de vele herinneringen aan de slavinnen die als bijrijder hebben gefungeerd. Zoals Contessa, tijdens een bezoek aan de Showboat, toenmalig Doma-slavin Ilona tijdens alweer een bezoek aan de Showboat, en last but not least mijn voormalige little subgirl tijdens onze bezoeken aan het Fetish Café in Antwerpen.
Herinneringen aan de goede en stimulerende gesprekken in de intimiteit van de beperkte ruimte die je ook in een grote auto nu eenmaal hebt, de oplopende spanning op de heenweg, en het napraten op de terugweg, en soms ook de afrondende handelingen. Waarbij diezelfde beperkte ruimte inderdaad wel eens beperkingen oplegde.
Of de herinnering aan die ene mooie en wilde dame die min of meer naakt over de motorkap lag, met haar polsen aan de buitenspiegels gebonden. Voorwaar een potentiebevorderend gezicht, al ging ze op een gegeven moment zodanig tekeer dat ik bang was dat ik zonder buitenspiegels naar huis zou moeten.
Ook de dame des huizes mag in deze niet onvermeld blijven, natuurlijk. Noch fetishmodel Anna Rose en haar partner/Meester/fotograaf Uwe, die keer dat ik hen thuis ophaalde om naar Doma te gaan, en Uwe en ik Anna bijna naar de auto moesten dragen vanwege haar onmogelijk hoge high heels.
Afgelopen zomer heeft ook MisTique de Zweedse degelijkheid mogen ervaren - en mijn rijstijl - en kort daarvoor mocht een zeker klein Belgje datzelfde genoegen smaken. In het laatste geval al weer naar - u raadt het al - Manita's Showboat-party.
Herinneringen genoeg, dus. Sommige met een wat bittere nasmaak, maar de meeste gelukkig heel prettig. De auto is weg, maar die herinneringen blijven gelukkig.
Het is een hele uitdaging om met de nieuwe auto soortgelijke stimulerende ervaringen op te doen. Maar ik weet zeker dat ik die uitdaging niet uit de weg ga. Integendeel! Maar eerst:
Een voorspoedig, gezond, en ondeugend 2011.
Eric Masters
www.ericmasters.nl.
